Αυτό που κάνει, μάλιστα, ακόμα πιο δύσκολη την αποστολή του οικονομικού επιτελείου, είναι ότι την ίδια άποψη φέρονται να συμμερίζονται και πολλοί εκ των «σκληρών» εγχώριων εργοδοτών, οι οποίοι διαμηνύουν ότι αν δεν μειωθεί δραστικά το κόστος των απολύσεων, ούτε το ποσοστό ούτε η διαδικασία αρκούν από μόνα τους για να κάνουν πιο ευέλικτη την αγορά εργασίας και εν τέλει να δημιουργήσουν την αναγκαία κινητικότητα (mobility) για την τόνωση της εργασίας, ειδικά με μορφές περιστασιακής και βέβαια φτηνότερης απασχόλησης.
Το «έργο» δεν είναι καινούργιο. Στην πραγματικότητα ακόμα και μετά από τις τελευταίες αλλαγές του 2012, που οδήγησαν στο δραστικό περιορισμό των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης, οι δανειστές έχουν επανέλθει πολλές φορές στο ίδιο θέμα, επ’ ευκαιρία των «συζητήσεων» που πάντα γίνονταν για τις ομαδικές απολύσεις. Έτσι και τώρα. Πηγές με γνώση των διαπραγματεύσεων, αναφέρουν ότι στην ατζέντα της επόμενης αξιολόγησης για τις ομαδικές απολύσεις, οι συζητήσεις δεν θα εξαντληθούν στο αν θα αυξηθεί το σχετικό ποσοστό π.χ. στο 10% ή στο αν θα καταργηθεί η δυνατότητα βέτο, αλλά θα επεκταθούν και στο κόστος αυτών των απολύσεων και μάλιστα με τις «ευλογίες» εγχώριων παραγόντων.
Ο εφιάλτης του κάθε υπουργού Εργασίας είναι η «βόμβα» των δανειστών στην «καρδιά» του ισχύοντος πλαισίου, κάτι που σύμφωνα με πληροφορίες είχε επιχειρηθεί μόλις πριν από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, όταν οι διαβουλεύσεις γίνονταν μεταξύ του αλησμόνητου Brussels Group και του Athens Group. Ποια είναι αυτή η «βόμβα»; Η απαίτηση των δανειστών να εξαλειφθεί ο διαχωρισμός μεταξύ υπαλλήλων (white collars) και εργατοτεχνιτών (blue collars) κατά τον υπολογισμό της αποζημίωσης λόγω απόλυσης. Αν και κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση θεωρείται πολιτικά αδύνατο, μόνο και μόνο ότι θα ανοίξει μια τέτοια συζήτηση εκτιμάται ότι θα προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση αλλά πάνω απ’ όλα στους εργαζόμενους, που κινδυνεύουν να συνθλιβούν για μια ακόμα φορά στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».
O εξορκισμός από την κυβέρνηση φυσικά δεν αρκεί από μόνος του για να αποκρουστεί αυτή η νέα επίθεση, καθώς, όπως αποκάλυψαν τα «Π» την προηγούμενη εβδομάδα, η χάραξη «κόκκινων» γραμμών χωρίς στρατηγική, απλώς ερεθίζει τους δανειστές κι αυτό κατέστη σαφές στη συνάντηση που είχε ο Ε. Τσακαλώτος με το Κουαρτέτο στο Λαγονήσι. Οι δανειστές από την πλευρά τους έχουν στοιχεία, που θα στριμώξουν την ελληνική πλευρά, αν η διαβούλευση περιοριστεί- όπως όλα δείχνουν- στο ποια είναι η πρακτική στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες άρα ποια είναι και η στροφή που οφείλει να κάνει η Ελλάδα για να συμπορευθεί και να ξεπεράσει μερικά ακόμα εμπόδια στην κούρσα της αμφιλεγόμενης ανταγωνιστικότητας.
Πρόσφατη μελέτη της Deloitte για το πλαίσιο που ισχύει σε 31 χώρες, εκ των οποίων οι 27 είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκαλύπτει πολλά ενδιαφέροντα συγκριτικά στοιχεία για το κόστος των απολύσεων. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα; Ότι όσον αφορά στις απολύσεις για αντικειμενικούς ή οικονομικούς λόγους οι πιο «ακριβές» χώρες είναι οι εξής: 1) Ιταλία 2) Βέλγιο 3) Σουηδία 4) Λουξεμβούργο και 5) Ελλάδα. Ποιο είναι το δεύτερο εύρημα, μετά από την ανάλυση των συστημάτων που ισχύουν σε όλες τις χώρες της μελέτης; Ότι, εκτός της Ελλάδας, δεν υφίσταται διαχωρισμός μεταξύ υπαλλήλων- εργατοτεχνιτών κατά τον υπολογισμό της αποζημίωσης. Το πλέον ενδιαφέρον είναι, μάλιστα, ότι το Βέλγιο υποχρεώθηκε να καταργήσει το σχετικό διαχωρισμό, μετά από δικαστική απόφαση που χαρακτήρισε «διάκριση» αυτή τη διαφορά κατά τον υπολογισμό της αποζημίωσης. Μόνο τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, ότι στο ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα επισημαίνεται ότι αυτός ακριβώς ο διαχωρισμός έχει σημαντική επίπτωση στο κόστος των απολύσεων.
Ποια μπορεί να είναι η κατάληξη μιας τέτοιας συζήτησης με τους δανειστές; Ακόμα κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να αποκρούσει την πίεση για παρέμβαση τύπου Βελγίου, θα πιεστεί να πράξει αναλόγως με αυτά που έπραξαν άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι όπως η Ολλανδία: να «πλαφονάρει» σε χαμηλότερα επίπεδα το ύψος της αποζημίωσης ή/και να μειώσει το χρόνο προαναγγελίας της καταγγελίας σύμβασης, διευκολύνοντας έτσι τις «προγραμματισμένες» απολύσεις με πολύ χαμηλότερο κόστος.
Μελέτη που παρουσιάστηκε τον περασμένο Μάρτιο σε διεθνές συνέδριο του ILO στη Γενεύη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως προφητική. Το αντικείμενο της μελέτης ήταν οι μεταρρυθμίσεις στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας και η διαφαινόμενη τάση για ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υψηλή ανεργία ειδικά στους νέους και η πολυδιάσπαση στις εργασιακές σχέσεις, όπως αυτή αποτυπώνεται στους εργαζόμενους με σχέσεις αορίστου χρόνου και σε εκείνους που βιώνουν ανασφάλεια «παγιδευμένοι» σε περιστασιακή (και βέβαια φτηνότερη) απασχόληση. Ένα από τα συμπεράσματα της μελέτης ήταν ότι σε κάποιες από τις χώρες με τέτοια προβλήματα, παρατηρείται από τη μία μείωση του κόστους των απολύσεων για τους «μόνιμους» εργαζόμενους και από την άλλη μια νομοθετική «διευκόλυνση» στην περιστασιακή απασχόληση, με στόχο να μειωθεί αυτό το «χάσμα» μεταξύ των δύο μορφών απασχόλησης. Σε ποιες χώρες παρατηρείται ήδη αύξησης της μερικής απασχόλησης; Στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Πορτογαλία και βέβαια στην Ελλάδα…
ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου